Cristoforo Landino Xandra 2, 20

Testo base di riferimento: A. Perosa, 1939

Cura dell'edizione digitale: S. Di Brazzano


20. ad Franciam

Septima iam gelidae noctis devolvitur hora:

      Nunc optata diu dulcia furta feram.

O nox purpureis nunquam cessura diebus,

      Sis mihi perpetua, sis sine luce, precor!

5

Quos ego nunc referam, mea nox, te teste triumphos,

      Tu modo secreta contege cuncta fide.

Sed fluit, heu, tempus: satis est, mea Francia, surge!

      Surge, suam foribus, Francia, pelle seram.

En iam purpureum prono labentia cursu

10

      Oceano mergent sidera pulchra caput,

Ipsaque lux aderit Veneris contraria furtis.

      Surge, suam foribus, Francia, pelle seram.

Me miserum! Quotiens miseri falluntur amantes!

      His quotiens ridens fregit amica fidem!

15

En iam stridenti borea mihi membra rigescunt,

      Iam vitream fecit cana pruina togam,

Dum promissa mihi reserari limina demens

      Auguror, at molli nunc iacet illa toro.

Immemor et nostri geminas obdormit in aures,

20

      Aut in nos fictos ridet amara dolos.

Sed satis atque super lusisti, Francia, surge!

      Surge, suam foribus, Francia, pelle seram.

O mihi si magicae parerent carmina vocis,

      Salvaque Medeae gramina nota forent,

25

His ego te invitam duxissem, perfida, sacris,

      Quandoquidem sana mente venire negas.

Sed satis atque super lusisti, Francia, surge!

      Surge, suam foribus, Francia, pelle seram.

At tu crudeli domina iam durior ipsa

30

      Ianua debueras sponte patere mihi.

Quam fuit exiguum verso me admittere furtim

      Cardine: sic falli nostra puella cupit.

Illa quidem per se nostro indulgere furori

      Denegat, invitam se cupit usque rapi.

35

Vah minimo poteras binos obstringere amantes

      Ipsa tibi obsequio, sed nihil ipsa sapis.

Hem cui frondentes volui legisse coronas,

      Hem cui tot demens florea serta tuli!

Sed peream, si me posthac, ingrata, videbis

40

      Ad tua purpureas limina ferre rosas.

Te caries rodat, tibi Di.... sed dum queror, ecce

      Rimula perfulgens lumen aperta dedit.

Nonne pedum strepitum? Falsa vel imagine ducor?

      O me felicem, Francia nostra venit!