20. ad Franciam
Septima iam gelidae noctis devolvitur hora:
Nunc optata diu dulcia furta feram.
O nox purpureis nunquam cessura diebus,
Sis mihi perpetua, sis sine luce, precor!
5
Quos ego nunc referam, mea nox, te teste triumphos,
Tu modo secreta contege cuncta fide.
Sed fluit, heu, tempus: satis est, mea Francia, surge!
Surge, suam foribus, Francia, pelle seram.
En iam purpureum prono labentia cursu
10
Oceano mergent sidera pulchra caput,
Ipsaque lux aderit Veneris contraria furtis.
Surge, suam foribus, Francia, pelle seram.
Me miserum! Quotiens miseri falluntur amantes!
His quotiens ridens fregit amica fidem!
15
En iam stridenti borea mihi membra rigescunt,
Iam vitream fecit cana pruina togam,
Dum promissa mihi reserari limina demens
Auguror, at molli nunc iacet illa toro.
Immemor et nostri geminas obdormit in aures,
20
Aut in nos fictos ridet amara dolos.
Sed satis atque super lusisti, Francia, surge!
Surge, suam foribus, Francia, pelle seram.
O mihi si magicae parerent carmina vocis,
Salvaque Medeae gramina nota forent,
25
His ego te invitam duxissem, perfida, sacris,
Quandoquidem sana mente venire negas.
Sed satis atque super lusisti, Francia, surge!
Surge, suam foribus, Francia, pelle seram.
At tu crudeli domina iam durior ipsa
30
Ianua debueras sponte patere mihi.
Quam fuit exiguum verso me admittere furtim
Cardine: sic falli nostra puella cupit.
Illa quidem per se nostro indulgere furori
Denegat, invitam se cupit usque rapi.
35
Vah minimo poteras binos obstringere amantes
Ipsa tibi obsequio, sed nihil ipsa sapis.
Hem cui frondentes volui legisse coronas,
Hem cui tot demens florea serta tuli!
Sed peream, si me posthac, ingrata, videbis
40
Ad tua purpureas limina ferre rosas.
Te caries rodat, tibi Di.... sed dum queror, ecce
Rimula perfulgens lumen aperta dedit.
Nonne pedum strepitum? Falsa vel imagine ducor?
O me felicem, Francia nostra venit!