9. conqueritur de amore

Fallitur, heu, si quis caecum iam credat amorem:

      Lumina tot capiti non ferus Argus habet.

Nam quae me tenebrae, quae me loca devia possunt

      Illius tutum surripere ex oculis?

5

Sunt ripae et ripas praetercurrentia curvas

      Flumina, sunt testes frondea rura mihi,

In quibus indignas cupiens deponere flammas,

      Nequicquam dominae iurgia saeva queror.

Me vos in vestris vidistis montibus olim

10

      Errantem frustra saepe latere, ferae.

Nam quid profeci? Sequitur deus ille nec usquam

      Improbus a nostro pectore flectit iter.

An tibi, saeve puer, mortalia caetera desunt,

      Quae possis faculis urere corda tuis?

15

An desunt superi? Iuncto seu foedere mavis

      Otia cum superis tutus habere deis?

Scilicet et solus quo tela cruenta fatiges

      Nunc resto; solum me tuus arcus habet.

Verum age, quandoquidem ternae, fera numina, Parcae

20

      Tam duras nobis imposuere colos,

Non ego iam nostrove modum finemve furori

      Deprecor. In magno est nullus amore modus.

Sed tua quid possit saltem mea Xandra pharetra

      Heu noscat, noscat quid sit amare malum!

25

Tunc, quamvis tigresque truces Siculosque gigantes

      Atque ipsam possit vincere duritiem,

Non tamen haec oculis cernet mea vulnera siccis.

      Dura puella quidem est: non tamen illa silex.