23. ad Bartholomeum Opiscum Scalam

Desine iam leges nostro praescribere amori,

      Desine! Solus amor nescit habere modum.

Quis modus aut Myrrhae cum matris adultera facta est,

      Aut quis Medeae finis, amice, fuit?

5

Quis modus aut Scyllae cum crinem dura puella

      Exsecat infami regna paterna manu?

Solus amor vaccam ligno simulare dolato

      Pasiphen iussit furtaque ferre bovis;

Phyllida solus amor laqueo subnectit amaro,

10

      Dum tu Demophon fallis inique fidem.

Sed quid foemineos nunc est numerare furores?

      Adiicit hic superos in sua regna deos.

Nec puduit cygnum, paret cui regia coeli,

      Induere et plumis spargere membra novis;

15

Et crinitus oves ad flumina pavit Apollo,

      Vt posset dominae se refovere sinu,

Inque iubas abiit magnus Saturnus equinas

      Vallibus Idaeis gramina pastus amans.

Nec matri deus iste suae, deus iste, pepercit:

20

      Illius imperium sensit et alma Venus.

Ah quotiens Paphon, quotiens sua regna Cythera

      Deseruit flammis iam calefacta novis!

Et modo Panchaeis demens errabat in agris,

      Cerneret ut vultus, pulcher Adoni tuos;

25

Et modo Myrrhea requiescens fessa sub umbra,

      Pectore fusa tuo basia mille dabat.

Nec visum indignum, niveos onerare lacertos

      Retibus et duro ducere monte canes,

Nec suus a puero poterat divellere coniux,

30

      Non Mavors, quondam maxima cura sibi.

Quin etiam montes ac turpia lustra ferarum

      Praetulerat coelo praetuleratque Iovi.

Omnia formosum propter faciebat Adona:

      Tantum nostra valet vertere corda furor!

35

Ergo, Scala, meo leges imponere amori

      Desine; solus amor nescit habere modum.