19. ad Xandram

Non ita gavisus Phrixeo vellere Iason

      Cum cecidit magico Martia turba sono,

Nec pius Aeneas cum iam defessa carina

      Tangeret optatos, regna Latina, locos;

5

Non ita gavisa est monstris erepta marinis

      Andromade, matris crimine facta rea,

Atque ego sum, posito cum post fera proelia bello

      Firmavit sancto foedere Xandra fidem.

Nam quibus, heu, curis quantoque urgente dolore

10

      Hactenus urebat pectora nostra calor,

Nec mihi, Xandra, iugum collo exturbare licebat,

      Flectere nec lacrimis aspera corda piis.

At nunc iste dies longe felicior omni

      Venit, quem nobis lactea gemma notet;

15

Candidus iste dies quo tu mitescere nobis

      Coepisti et vultu spem meliore dare.

Illa quidem fuerat nox pergratissima Nautae

      Qua potuit dominae concubuisse suae,

Gratior at nobis et toto carior aevo

20

      Iste dies fuerit quo mihi laeta redis;

Nam tandem risum recipis, vultumque serenas,

      Rugaque de tota fronte repulsa fugit,

Nec dedignaris nostros audire labores,

      Nec potes auditis dura manere diu.

25

Discite, contempti, quantum patientia possit:

      Frangitur assidua victa puella prece;

Praecipue nostris lacrimis mea Xandra movetur

      Et lacrimis victas praebet amica manus.