3.

ANGELA AD MARRASIVM

Quid gemis et totiens singultus pectora rumpunt?

      Quid lacrimis totiens lumina maesta madent?

Pone modum lacrimis, longos compesce dolores,

      Spes mea, blanditiae delitiaeque meae.

5

Angela cara rogat te, vita o dulcior, o mi

      Marrasi, vita carior ipse mea.

Quis mihi tunc animus, cum te crudelia vidi

      Facturum in Gaio funera fonte legens?

Nec mihi mens, nec vita fuit. Labefacta pererrans

10

      Ossa, tremor corpus debile pressit humo.

Pectus erat sine mente, caput sine voce, nec ullus,

      Hei mihi, in exangui corpore sensus erat.

Vtque animi rediere, dolor rediere pavorque;

      Percussit teneras utraque palma genas,

15

Vix tenui duro foderem quin pectora ferro

      Et fieret nostro sanguine turpis humus:

Fecissem, aut tristi fregissem colla capistro,

      Ni tuus ardentem me tenuisset amor.

Debuerat saltem, si te tua vita salusque

20

      Non moveat, vitae tangere cura meae.

Dii melius fecere: tuo si sanguine Gaius

      Forte cruentatas fons habuisset aquas,

Ipsa ego, nulla mora est, eadem per vulnera praeceps,

      Foedassem limphas, saucia ab ense, suas.

25

Atque, ut vos quondam fidi cecidistis amantes,

      Quorum purpureo mora cruore rubent,

Sic fuerat nobis aequali morte cadendum.

      Extinctos arbor texerat una duos:

Fons unusque duos traiectos ense tulisset,

30

      Et quae nunc vitrea est, nunc aqua nigra foret,

Vosque ut percelebres omni vivetis in aevo,

      Sic noster memori nomine staret honos;

Haec quoque marmoribus legisset carmina nostris

      Posteritas, nostram commiserata necem:

35

“Marrasius propria periere atque Angela dextra:

      Consumpti cineres hic posuere suos”.

Perge ergo ut valeas, vitae spes unica nostrae:

      Si valeas, nostrae causa salutis eris.