10. fabella

Vrbem qua ducit Comum uia forte petebam:

      Rure diu fueram, ruris et hostis eram.

Est locus urbis, ubi rerum quecunque uehuntur

      Soluitur x lege uectigal usque sua.

5

Huc feror, ecce (hominem quantum fortuna secundat

      Atque eadem aduersa est!) me pia poscit anus.

"Vir, pete cur ploret que nostro est aduena tecto."

      Dixerat, et iuxta forte puella sedet.

Hanc digito signat. Forma fuit illa decenti,

10

      Que uisa est Dapne seu Philomena mihi.

Ter quinos (neque enim plures) impleureat annos,

      Vix fuit amplexu digna puella uiri.

Illa in terram oculos lacrimis humecta tenebat

      Et mentem misere durus habebat amor.

15

Vultus erat, qualem facit ipsum affata parentem

      Aut Venus aut patrio uertice nata dea.

Cetera non uidi : sed que manifesta patebant,

      Indicium pulchri corporis ora dabant.

Tum "mea nympha, precor" (germana uoce locutus:

20

      Barbariem docuit me Basilea prius)

"Quis te casus habet ? que te fortuna remotas

      Ignaram lingue cogit adire domos ?"

Illa proci lacrimis motam se et fraude relictam

      Et que pretereo plurima damna refert.

25

"Heu forme miserere mee, miserere iuuente,

      Hei mihi ne noceat si pia forte fui.

Te sequar. In casus ueniam quoscunque uocabis,

      Si qua mihi tecum gracia" dixit "erit."

Non sum marmoreus nec tigride natus, ut ipsis

30

      Non mouear precibus, non mouear lacrimis.

Ergo iter obuerto. Hic obliqua est semita quam nec

      Plaustra petunt, quam nec sepe uiator adit.

Hac iter ad portam, que iuncta est principis arci

      Et uetus externa nomen ab urbe trahit.

35

Huc agor et pone sequitur mea nympha, meum cor,

      Vinxque meum crebris passibus equat iter.

Ventum erat ad medium, silua cum prodit opaca

      Et tacitus post me faunus abinde uenit.

Hanc rapit et lucis amplexam condidit atris:

40

      Me miserum! Nec post uisa puella fuit

Vt fleui! Vtque oculis largus defluxerit ymber,

      Quid referam? Volui dilacerarae genas.

Haud aliter raptum dilecte coniugis Orpheus

      Sensit et irato pectore fata tulit.

45

Sed quid flere iuuat? Fatorum immobiils ordo est

      Nec superum nostras audiet ira preces.