38. ad Antonium

Non satis ille tuos, Antoni splendide, mores

      Cognovit, qui te damnat avaritiae.

Namque abes aegroto Pilades addictus Horesti

      Teque amor et pietas non sinit esse domi.

5

Elysia interea lux insperata penates

      Visit et illustrat grata puella tuos.

Numquid avaritiae culpabere, si pius absis?

      Deque insperato te tua nympha petat?

Struxisses praesens mensas epulasque deorum,

10

      Plausissent dominae res, anus ac paries.

Sed fortuna ipsis vel amantibus invida fecit.

      Infelix peregre, dulcis amice, fores.

Illa animo, illa oculis, ac gressibus omnia lustrat,

      Absentem ut dominum sedula sensit, abit.

15

Tunc obiter mestae Elysiae rivalis adhaeret

      Ne te suscipiat, dixit avarus abest.

Talia sint quaeso rivali qualia tu vis,

      Sed nihil est, mores novit amica tuos.