231. de lacrimis Petri ad illustrissimum et
rev.mum S.R.E. Cardinalem amplissimum
Alexandrum Montaltum dominum suum colendissimum
Ricardus Luisinus iurisconsultus Vtinensis

Vix lucem excubitor cantu praedixerat ales,

      Ocia mortales turpia ut effugerent,

Cum Deus inspiciens pietatis lumine Petrum,

      Discipuli subito viscera cuncta movet.

5

Incipit hic Petrus verbi meminisse magistri,

      Principis ac maerens impia tecta fugit,

Ad silvas properat dirarum lustra ferarum,

      Pectora percutiens terque quaterque manu:

"Ter te ego, praeceptor, clamabat, sancte, negavi?

10

      Sic tua contempsi plurima dona miser?

Tu pro me ingrato pateris sine crimine vivens,

      Vitae ego tam cupidus te, bone Christe, nego?

Ille ego, qui pro te iactabam spernere lucem

      Et quamcumque gravem velle subire necem,

15

Tu quoque me piscatorem, Deus alme, vocasti,

      Posthabitis cunctis regibus eximiis,

Multa arcana tibi placuit mihi pandere caeli,

      Ast ego te demens, optime Christe, nego?

Quin etiam audentem pelago pius eripis alto,

20

      Nolentique lavas tu mihi, Christe, pedes,

Et mihi tu summi claves promittis Olympi,

      Taboreoque aperis lumina monte tua,

Denique, Christe, tuum corpus cum sanguine donas,

      Sim satur ut potu, sidereoque cibo,

25

Hinc ego sum dignus flammis graveolentis Averni,

      Qui te ausus toties, Christe, negare fui.

Hos timui demens, qui perdere corpora possunt,

      Non animae Dominum, qui metuendus erat.

Quid faciam? Semper flebo, veniamque misellus

30

      Vsque petam, namque es tu, bone Christe, pius.

Nempe meum crimen magnum est, hoc crimine maior

      Est tua sed pietas, optime Christe, et amor.

Haec pietas et amor cogunt te linquere vitam,

      Sumere quae rursus tu, Deus alme, potes.

35

Hinc, Pater alme, peto veniam, miserere dolentis,

      Vivere maerentes qui cupis usque viros.

Tu Magdalenae, dum flet veniamque precatur,

      Ignoscis noviis flentibus atque aliis.

Nec mirum, tua maiestas nam venit in orbem

40

      Terrarum, ut miseros hostibus eriperet,

Pectora nostra igitur videas summumque dolorem,

      Discipulique tegas crimina magna tui.

Mandasti ut fratri peccanti parcere vellem,

      Hinc quoque tu Petro, te rogo, parce, pater.

45

Parce, pater, Petro, demittens lumina caelo

      Quae nostro densas corde fugent tenebras.

Ad te confugio, tu nam mea vita, rogantem

      Respice, et hos gemitus, Christe pie, et lacrimas,

Te laesit mea culpa, tuum mulcere favorem

50

      Et luctus valeant, assiduaeque preces.

Parce tuo Petro, qui te modo Christe fatetur

      Qui quoque, dum vivet, semper idem faciet,

Quique tuum nomen, simul et mandata docebit,

      Mille animas lucrans innumerasque tibi,

55

Plorabitque scelus noctesque diesque misellus,

      Cantabit gallus dum vigil ante diem:

Fletibus his magnis Petri, longisque querelis

      Desertae rupes, horrida et antra sonant."

His etiam motus delevit Rector Olympi

60

      Discipuli orantis crimina magna sui,

O pietas immensa Dei, qui crimina delet,

      Si veniam peccans poscit et usque gemit.

Discite, mortales, veniam petiisset dolentes

      Laesisse infandis numina criminibus.

65

At non contentus fuit ignovisse dolenti,

      Hunc successorem nam Deus esse iubet,

Cui tribuit caeli claves, queis panditur aula

      Siderea innocuis, clauditur et nocuis.

His Sixtus quondam quintus reseravit Olympum,

70

      Saepe bene clausit hunc lacrimansque malis,

Has, Montalte nepos Sixti, lux maxima Romae,

      Tu quoque gestabis, quas modo Paulus habet,

Et te iustus erit tutus dominante, timebunt

      Ingeniumque tuum, consiliumque Scythae.

75

Barbarie eripies Solymas Christique sepulchrum,

      Felices facies Christicolasque pius;

Tunc tua Romani scriptores inclita gesta,

      Et Tagus et Ganges, Antipodesque canent.