228. elegia in obitum uxoris

Orpheus Euridicem miserandus flevit ademptam,

      Lucem, homines vitans, flevit et hanc moriens,

Quin caput avulsum vita fugiente vocavit

      Eurydicen, tigres ingemuere ferae,

5

Tartareae immites etiam doluere sontes,

      Dum reddi Eurydicem flensque gemensque rogat.

Dardaniumque ducem memorant plorasse Creusam,

      Exangues sociam innumerosque viros.

Quid mirum est igitur, si nunc, castissima coniux,

10

      Te ploro exanimem nocte dieque miser,

Dum memini obscuro tua membra iacere sepulcro,

      Qui gemitus, lacrimas qui cohibere queo?

Vt tua tergeminae ruperunt stamina Parcae,

      Extorquent animum cura, dolorque meum,

15

Cogor et insomnes spacians ducere noctes,

      Nec iucunda mihi praeterit ulla dies.

Quis mihi languenti auxilium feret, optima coniux?

      Pectore quis quaeret maesta fugare meo?

Nemo mihi occurret fesso mea tecta petenti,

20

      Sola occurrebas tu mihi, cara soror.

Deseris at socium, potero qui ducere vitam?

      Ad socium redeas, heu mea vita, tuum!

At si fata obstant, mihi dic quas incolis oras,

      Vt, si fata velint, te modo adire queam.

25

Accedo ad supera alta tenens, quae candida queis sunt

      Et digni mores, ingeniumque tuum,

Immensa ac pietas, superis qui cara fuisti,

      O utinam tecum regna beata colam,

Si mandata Dei pervani haec vota, precesque

30

      Audiat omnipotens, qui regit astra, pater,

Audiat ac regina poli, sanctissima virgo,

      Pro nobis natum quae rogat alma pium.

Tu quoque pro me ores, ut vitam ducere tecum,

      Aetheriisve queam sedibus usque frui.

35

Sic vasto eripiar ... pelagique procellis,

      Quae incautos homines carpere saepe solent.

Sic quoque latronum silvis, lustrisque ferarum,

      Quae miseros sternunt dilacerantque viros,

Carcere deserto mortali et Marte furenti,

40

      Sic pacem inveniam post mala tanta polo;

Nam polo haud regnant tristis dolor, ira metusque

      Nec mors, vita viget, gaudia, tuta quies,

Rex ubi sidereus partitur munera iustis,

      In terris summum qui coluere Deum.

45

Sancte me genitor, tandem miserere senectae

      Vxorisque meae quae tibi fida fuit,

Hanc mihi tu in terris sociam, pater alme, dedisti,

      Hanc quoque mi sociam da, pater alme, polo.

Aethere namque tuum nomen, laudesque canemus,

50

      Ac te digna uno maxima gesta tua,

Quod fecis assimiles tibi nos, cantabit uterque,

      Quodque alis excelsis sideribusque locas,

At tu genus humanum Stigio pius extrahis arco,

      Non terreno auro, sanguine at ipse tuo,

55

Christicolisque iterum corpus cum sanguine donas,

      Sint saturi ut portus caelicolumque cibo.

Haec tua mira, Deus, dicemus facta, simulque

      Ingentes grates, assiduasque tibi.

Quare, aeterne parens, qui nos sic diligis, audi

60

      Haec mea vota precor aequa precesque pias,

Divitias fulvo nec viator congerat auro

      Atque alius campos ruraque aprica colat,

... defendere causas.

      Arma gerensque alius Martia castra petat ...

65

Mi pater, liceat cara cum coniuge Olympo

      Facta tua et laudes enumerare tuas

Et licet indignus sine tanto munere, dignum

      Ab tua me pietas reddat amorque tuus,

Quod moror invisam prostrata coniuge vitam,

70

      Causa tua est pietas, summus amorque tuus,

Quem tua sponsa canit dilecta ad sidera tollens,

      Cui plena a cunctis est adhibenda fides.