118. in obitum Iacobi Critonii
iuvenis litteris et armis celeberrimi

Principis irati transfixit dextra Iacobum,

      Heu iuvenem, quo non doctior orbe fuit.

Ast haec permisit Divum Pater atque hominum Rex,

      Nam iuvenis sapiens aethere dignus erat.

5

Longinquam hinc patriam vocitavit terque parentem,

      Et dixit moriens, parcite, sic cupio.

Hinc etiam amissum plorat maesta Adria vatem,

      Atque patrem sophiae plorat et Ausonia.

Ast etiam celebrem luget nunc Scotia alumnum,

10

      Quin etiam luget Mantua, qua cecidit.

Critoni, miseros flentes solare, Tonantem

      Qui summum summo conspicis Empyreo.

Optime Critoni, caros ne despice amicos

      Merentes passim Iulia quos genuit.

15

Sic maerent, animo dum maxima dona revolvunt

      Heu sua, morte tua, non bona magna poli.

Nam quis ploraret tua maxima praemia volvens,

      Et quis non fleret te sine in orbe iacens?

Hinc parcas, nam tunc nos gaudia summa tenebunt,

20

      Cum tecum aspicient lumina nostra Deum.

Quid non, Critoni, tunc lumina nostra videbunt,

      Cum cernent oculis qui videt omne suis?

Nunc igitur permitte tuos plorare sodales,

      Aeternum et felix cernere perge Patrem.