3. IN CACVLAM

Quid est inepte, quid miselle Cacula,

Quod pergis insanire pertinaciter?

Dic: iste mentis impotens furor tuae

Quiescet umquam? an usque et usque tete aget

5

Feretque, quo libebit, infantissimi ut

Nomen poetae consequaris? Ah nimis

Miselle, nondum perspicis videlicet

Quam pestilente tute morbo absumeris,

Dum te dies noctesque scribens conficis,

10

In teque saevis caeterosque, perlegens

Modo huic, modo illi ineptiarum millia

Frustraque tantum concupiscens nominis.

Nam quis poetam, quaeso, confitebitur,

Quem verba cogunt obviaeque syllabae

15

Non id, quod ipse vult, sed id, quod imperant

Illae, exarare, sensa mentis dum suae

Enuntiare nititur? Quod accidit

Tibi, frequenter dixero ne Cacula,

An semper? hercle semper: nec novem tamen

20

Sentis inepte, nec vides adhuc miser

Frustra vocare carmen ad tuum Deas,

Carmen trecentis inquinatum sordibus;

Seu verba faece sumpta de vulgi placet

Spectare, claudos sive versuum pedes,

25

Aut prorsus omnis ponderis sententias

Omnes inanes, bimulus quales puer,

Quadrimulusve suevit ore fundere,

Aegerve febre saeviente fervida.

Et haec Sibyllae, cum Deorum numine

30

Afflata magno concitatur spiritu,

Apollinisque veriora oraculis

Adhuc negavit esse nullus uspiam

Mortalium, qui legerit semel tuum

Carmen trecentis inquinatum sordibus.

35

Et ipse credis o miselle Cacula,

Credis miselle te poetam dicier?

Miselle, nec dum perspicis quantum furis

Quantumque divexare pertinacia

Ab ista et isto errore inextricabili,

40

Atri furoris pleno et atrae insaniae.

Nam maior ullus esse non potest furor,

Nec ulla maior atriorve insania,

Quam cum quis esse se poetam discupit:

Nec esse Phoebus ipse, nec Musae sinunt.