4. AD ALFONSVM CARAFAM CARDINALEM

Nec, quam sollicitus tum mihi fregerit

Omnem sensum animi, quamve gravis dolor

Mi sese extulerit pectore in intimo,

Cum te Fors mala perculit,

5

Vllus, sit licet et doctus et eloquens

Hybernisque fluat plenior amnibus,

Vrna cum pluvias fundit Aquarius,

Dicendo facile explicet.

Nec rursum o columen Parthenopes novum,

10

O spes Italiae fida labantis in

Peius quotidie, o gloria seculi et

Virtutum decus omnium,

Alfonse: ipse equidem nunc ego, dulcia

Quamquam Sythoniae more nivis cadant

15

Iam verba e mediis visceribus mihi,

Vmquam sim potis assequi,

Quantum laetitiae pectore ceperim,

Cum tot post hyemes atraque tempora,

Quorum vi misere iam nimium diu

20

Conflictatus es innocens,

Discussis tenebris candidior tibi

Illuxisse dies denique visus est,

Multis ille quidem gratus, at hercule

Mi gratissimus, unice

25

Qui te, qui veteres gentis imagines

Et fastos memores actaque tot domus

Non uno veneror nomine, qui tuas

Virtutes colo proprias.

Ergo o perpetus affici honoribus,

30

Et cultu iuvenis digne superstite,

Istanc ex animo nunc ego gratulor

Fortunam tibi prosperam.

Et cunctos veniens laetior in dies

Rebus se facilem praebeat ut tuis

35

Sic opto et cupio, nil sit ut in meis

Votis, quod magis expetam.