8.

Hei mihi, cur divi nostro adversantur amori?

      Nec mater cupidis, nec puer ipse favet.

Sperabam casti fructus iam carpere amoris

      Ireque in aeternae foedus amicitiae,

5

Cum subito arreptam iactat me pestis iniqua,

      Cogor et in viduo sola iacere thoro.

Pro roseo facies primum subit atra colore

      Proque acie nigra nox lumina nostra tenet;

Quique forent testes et nostri pignus amoris,

10

      Torpuerant digiti torpueratque manus.

Attulit auxilium tandem exoratus Apollo,

      Languida Paeonio membra liquore levans;

Nondum firma satis peterem cum templa deorum,

      Obvius es fessae fessus et ipse magis.

15

Tum calor extemplo tremebundos deserit artus:

      Concideram, mater ni mihi ferret opem.

Crudeles nimium coelestes! Vota puellae

      Vana ferunt venti, nec valuere preces.

Pro quo thura dabam, pro quo pia numina, supplex,

20

      Orabam? Iuvenem tollitis ante diem;

Parcite dum virides anni, dum laeta iuventus.

      Nanque eadem immeritos tolleret hora duos.

Olim, cum canis crines mutaverit aetas,

      Prole data, tumulus condat utrunque levis.

25

Interea iuvenem atque una servate puellam,

      Ne pereat primo limine noster amor.