42. hymnus in divum Nicolaum
Iam polo tristes pluviae recedunt,
Delius laeta nitidus iuventa,
Aureos currus moderans, pererrat
Lampade terras.
5
Cuncta laetantur: pecudes feraeque
Deserunt lucos latebrasque opacas,
Concinit dulci modulamine ales
Arbore ab alta.
Vnde tempestas oritur repente?
10
Hanc deus nos respiciens Olympo
Misit, ut festo sine nube agamus
Tempore lucem.
Dicite hunc mecum, pueri et puellae
Et thori expertes Venerisque blandae,
15
Quae procul mentem geritis pudicam
Crimine ab omni,
Virgines tu coniugio maritas,
Lucra ne et turpem Venerem sequantur,
Sed bona reddant hilares parentes
20
Stirpe nepotum.
Integris praefers puerisque lumen,
Ne pedes noctem metuantque sentes,
Summa dum cursu properant citato
Scandere montis.
25
Navitas undis mediis volutos
Eripis leto miseros nephando,
Naufrago pisces prohibesque edaces
Viscere pasci.
Dum madens Auster Boreasque praeceps
30
Gurgites fundo evolvunt ab imo,
Aequora iratis agitata ventis
Sydera tangunt,
Dive, sed puro veniens Olympo
Temperas fluctus aperisque lucem,
35
Vota nec frustra pateris precantum
Ire per auras.
Illi, ut optatos tetigere portus,
Rite te donis venerantur amplis:
At notat suspensa tholo periclum
40
Picta tabella.
Denique exaudis iuvenes senesque,
Candida qui te coluere mente,
Nec manus diras metuunt latronum aut
Impia furta.
45
Optime o divum celebrande passim,
Qua pater pandit radios Apollo,
Quem dat humano generi patronum
Iuppiter ipse.
Nos, avi ut quondam statuere nostri,
50
Sacra dum supplex peragit sacerdos,
Thure dumque arae recalent, feremus
Annua dona.
Quem colant ritum memores nepotes,
Saeculis nec longa dies futuris
55
Demat, ut tuti placidamque vivant,
Te duce, vitam.