30.

Fugit hyems, fugit glacies, fugere rigores,

      Adventus placidi suavis adest Zephyri.

Liquitur in summo nix alba cacumine montis

      Vicinosque agros flumina curva tenent;

5

Vere novo, tellus, solitos complexa calores,

      Quas pariat tandem parturit, alma, rosas.

Non, Borea spirante, greges retinentur ovili,

      Non residet pastor lentus, ut ante, focis;

Rusticus, hyberno quos frigore praetermisit,

10

      In proprios usus, conterit ipse diem.

Omnia laetantur, sylvaeque et mollia prata

      Invitant ruris commoda mille sequi.

Solus ego, in curas intentus semper acerbas,

      Nulla queo veris noscere signa boni:

15

Non prosunt Zephyri, non prosunt florida rura,

      Garrula non casus flens Philomela suos,

Sola mihi aeternos luctus praesagit hirundo,

      Dum caesum mater impia plorat Itim.

Nam pariter tristes hyemes aestasque sinistra

20

      Ducitur assidue sub dominae imperio:

Humescunt lacrimis oculi, suspiria semper

      Abrumpunt miseris pectora pulsa modis.

Flora, mihi causa est, uni mihi acerba puella,

      Cui dederunt nomen florida prata decens:

25

Heu frustra, non illa boni me commoda ruris

      Carpere, non gratas haec sinit esse rosas.

Illa iubet tristem crudeli vivere in urbe,

      Cum foliis sylvas frigida nudat hyems,

Cumque virescentes Zephyrus percurrit in agros

30

      Et nos cum calido afflavit ab ore Notus.

Te genuere Alpes saxoso in vertice durae,

      Vrsa feris tibi lac praebuit huberibus.

Me flentem sylvae resonant montesque nivosi

      Atque iterant gemitus flumina curva meos.

35

Nulla latet sylvis durove in cortice virgo,

      Nulla premit iaculis per nemora alta feras,

Quae nostros dudum miseros non noscat amores

      Descriptos passim carmine in arboribus.

At tu crudelis rides mala nostra; revincta

40

      Ferreus obducit pectora dura rigor.

O quoties atrae terrent me insomnia noctis!

      O quoties pavido rumpitur alma quies!

Haec mihi dicebant vates, hoc augur Apollo,

      Hoc etiam infoelix saepe canebat avis;

45

Sed mens, stultitia, fraudes non vidit apertas,

      Me quibus exceptum ferreus urget amor.

Tum decuit casus primum metuisse nephandos,

      Aspera cum laqueis vincla tetendit Amor.

At tu, sancta Venus, si non regionibus illis

50

      Exul abest pietas, nunc, precor, affer opem;

Ipse tibi niveis velatus tempora vittis,

      Dona feram templis, ut decet, ampla tuis.

Nescio quid tamen est, tristis nam desinit esse

      Mens: haec laetitiae sint bona signa meae.