28. ad Fabritium Colloretanum

Te dumosa tenent aestivo tempore rura,

      Colloretanis rura beata iugis,

Foecundae agricolis foelix ubi copia messis,

      Nec capiunt pleni dulcia musta lacus.

5

Luxuriant passim virides armenta per herbas,

      Pabula queis semper sufficit alma Pales.

Hunc proavi quondam, longis erroribus acti,

      Optavere sibi familiaeque locum,

Vt clarum studiis genus et fulgentibus armis

10

      Hinc foret, auspiciis numinibusque bonis.

Quae, tacitus, versas tecum, noctesque diesque,

      Ante oculos ponens fortia facta patrum;

Ast ego blanditiis dominae teneorque cathena,

      Regnat et in nostro pectore semper Amor:

15

Incautum nigris me Delia cepit ocellis,

      Perfida, me lenta detinet illa mora.

Interea numeris longos cantamus amores,

      Nitimur et crebra corda movere prece,

Ferrea at illius tam pectora dura moventur

20

      Horrida quam cautes percutiente Noto.

Pierides, frustra vestros libavimus amnes,

      Frustra elegis canimus tristia verba modis.

Et Vanci loca sola et vallis gramina testis

      Laetaque Meduacus flumine prata secans,

25

Cum resonant miserum suspiria longa trahentem,

      Nec potis ardentem est unda levare sitim,

Vna meis tantum nympha officiosa querelis,

      Quaeque meos gemitus adiuvat ipsa suis.

Salve, Echo, meritos tibi, matutinus, honores

30

      Ipse pia spargam dulcia liba manu;

Te quondam simili laeserunt numina flamma,

      Cum pueri toto pectore ab igne furis:

Illum per rupes perque horrida saxa vocabas,

      Adveniente simul iamque abeunte die,

35

Donec, post miseros gemitus longasque querelas,

      Vox superest, anima corpus inane perit.

At mihi nec duros leto finire dolores,

      Nec licet instantis solvere vincla dei.

O utinam tecum, Fabriti, caerula nassem

40

      Aequora, cum plenis sunt data vela Notis.

Nulla quies, diversa manus dum munia obiret,

      Eiicerent donec pectora nostra deum.

Nam seu carminibus fictis viscoque tenaci

      Deciperem volucres frondibus ipse latens,

45

Seu leporem in positos strepitu deducere casses,

      Gallica seu mallem solvere colla canum;

Interdum, frigus captans, in valle reducta,

      Edam disparibus carmen arundinibus:

Eheu, non nostros lenibunt ista dolores,

50

      Quicquid agam, forti sed renuente deo.

Parce graves, Cytherea, in me torquere sagittas,

      In cinerem iam nunc ossa perusta ruunt.