12. in obitu Nicolai patris
En tibi, tres nati, inferias tibi ducimus, ipsi
Lugentes, manibusque piis suprema ferentes
Munera, dum patrium comitamur funus ad umbras.
Alme parens, miserande parens, ut tempore acerbo
5
In tenebris miseros linquis, dum maesta per ora
Fundimus et lacrimas et pectora plangimus ipsa;
Tu thalamos totamque domum sobolemque paratam
Turpasti tristique implesti funere luctu.
En mater, vitta crines de more revincta,
10
Ad tumulos, natarum atra stipante caterva,
Conqueritur laeditque genas atque unguibus ora:
Multisono templumque ululatu atque aethera complent.
Crudeles vocat illa deos, crudelia fata,
Quod tibi Parca fero filum interruperit ungue,
15
Quod sibi adhuc volvat fallaci stamine fusum.
Pectore in humano tantum potuere dolores:
Quocunque aspicimus, quoquo vestigia maesti
Vertimus, ingeminant, ostentant omnia luctum.
Heu quam saeva cito properarunt funus iniquum
20
Fata tibi, miserande pater, ne commoda nostrae
Vlla forent vitae leto super immaturo!
Non secus atque arbos ipso iam robore tuta,
Quae teneros foetus ima de stirpe sub auras
Sustulit, hos umbra atque ingenti tegmine ab omni
25
Grandine defendit tutos aestuque furenti,
Postquam illam curva agricolae evertere bipenni,
Nulla tegit teneros umbra vel vertice mater:
Non grando, aut aestus parcunt gelidaeve pruinae,
Nec pecus admorsos proscindens cortice ramos.
30
Sic linquis, miserande pater, sic, undique circum
Insidiis clausos gravibus luctuque metuque.
Quid queror? Ah lacrimas aliis fletumque ministro!
Nec prosunt lacrimae quicquam gemitusve profundi,
Nec functi curant lacrimas iam funere nostras.
35
In tumulo corpus tantum est umbraeque silentes,
Post obitum quae quisque suum terrae omnia reddit.
Iam te, sancte pater, tenet alti regia coeli,
Vnde prius primis venit tibi spiritus auris;
Nec fas, alme, queri lacrimas vel fundere inanes,
40
Cum tot contigerint coelesti commoda sede
Foelicesque choros celebres et pace fruare.
Interea, pater alme, vale, vale et usque paterno
Viventes sine te in tenebris tuearis amore.