259. ad Gabrielem Zerbum Bononiensem

Zerbe quid o prodest lustro tumulasse peracto

      Cara peregrino coniugis ossa solo?

Etsi mi iures cineres, manesque verendos,

      Non credam lacrymis te posuisse modum.

5

Ipse vel extremi fugias ad limina mundi,

      Sint tibi vel Pylii secula longa senis,

Nil fuga, nil aetas: ieris quocunque, sequetur

      Perpetuis tenebris obrutus usque dolor.