241. in Portiae Capiciae coniugis funere

Dum viridi vernos carpebat gramine flores

      Pociliae Dinus dona futura suae,

Vidit eos atra circum ferrugine tingi,

      Et subito in spinas vertier, et tribulos;

5

Protinus ad litus descendit, dumque legebat

      Candidulam concham, lurida concha venit.

Haurit aquam, dulcis quae puro e fonte fluebat,

      Et tamen hanc etiam tristis amaror habet.

Aera tum stupidus suspexit: lucidus aer

10

      Forte erat, at piceas mox abit in tenebras.

"Ecquid erit?" lacrymans tandem proclamat. Et audit:

      "Mortua Pocilia est, mortua Pocilia est".