169. ad Nigellam

Vt quis per lucem quoquo vestigia vertit,

      Ipsummet sequitur corporis umbra sui,

Sic ego, sic mea lux quoquo vestigia vertis,

      Te sequor huc illuc corporis umbra tui.

5

Non ego, quod videor, certe sum; verum ego, quod tu es,

      Sum miser: et parcis non tamen ipsa tibi.

Hoc est, me miserum, quod te sequar usque vel umbra,

      Hoc est, quod memet nil fugere usque iuvet.

Verum ubi fata volunt a nobis te procul esse,

10

      Nedum ego, quod soleo, sum umbra, sed ipse nihil.