Berardino Rota elegiae 3, 3

Testo base di riferimento: C. Zampese, 2007

Cura dell'edizione digitale: Linda Spinazzè


3. ad Phoebum, de Ioanne Francisco Musettula aegrotante

Phoebe veni, noster tibi sit Musettula curae,

      Quem longus fesso corpore morbus habet.

Nunc opus in primis varios componere succos;

      Nunc opus est medicas nunc adhibere manus.

5

Eia age, Pieriis herbas quas colligis hortis

      Affer, ut a domino sentiat aeger opem.

Quid fiet, si forte diem Musettula claudet?

      Quid fiet nostri temporis historiae?

Actum esset de te memor o facundia, nullus

10

      Esset honos salibus, gratia nulla iocis.

Non illi curae anguipedes fera monstra Gigantes

      Fingere, et irati flammea tela Iovis,

Vtque pater fuerit Dictaeis pulsus ab oris,

      Vt dederit Latiis commoda primus agris;

15

Verum discordes animos, Tyberinaque bella

      Scribere, et Albani fortia facta Ducis,

Vt furor e parvis incendia magna favillis

      Suscitet, involvens saepe profana sacris;

Vt rerum eventus doceat sibi quemque cavere,

20

      Consulat alterius ut sibi quisque malo.

Te modo ne pigeat pavidis succurrere votis,

      Et tua iam dextro visere sacra pede.

Servato hoc uno maior tibi Phoebe triumphus,

      Quam numeris audax Marsya victus, erit:

25

Marsya mentis inops non est tua tibia tanti,

      Direpta in latices dum fluis ipse cute.

Non tibi tam Python decori, Cyclopsque peremptus,

      Quodque tot unus habes nomina clara Deus,

Quod vatum praeses coleris, quod carminis auctor,

30

      Quod tibi sit laurus, quod lyra, quodque coma,

Quam modo languentem nobis servasse sodalem,

      Et simul Aonium restituisse decus.

Tunc ego rite novus visam tua templa sacerdos,

      Atque addam sacris thura Sabaea focis;

35

Moxque alios inter festum Paeana canentes

      Terque, quaterque tuum nomen ad astra feram.

Parcite tunc lacrymae, parce o dulcissima coniux,

      Parce dolor, sine te sit precor una dies,

Vt possim meritas narrare ex ordine laudes

40

      Et Tusco, et Latio carmine Phoebe tuas.

His demum exactis lacrymae, coniuxque redite,

      Vince dolor, sine te sit mihi nulla dies.