9. ad Fernandum Carrafam, sancti Lucidi dominum,
de Clarice Vrsina, cui rosa insigne est

Carrafa Idaliae miles spectate cohortis,

      Cui dedit ipse suam Phoebus habere chelyn,

Dic, precor, Elysiis culta est num forte viretis

      An nostra est Paphiis vallibus orta rosa?

5

Num rubet effuso Veneris depicta cruore?

      Aurorae roseo num modo lapsa sinu?

An Charis, ut se ipsam felici in flore referret,

      Hanc potius propriis excoluit manibus?

Nunquid odoratum Paestum, collisve beati

10

      Pausilypi, aut laeto protulit Aegla iugo,

Nobilis Aegla meo fidissima testis amori,

      Quaeque meo illustris carmine forsan erit?

Num talem Alcinous? Talem num sevit Adonis?

      An ne rosa est, cuius nomine dicta Rhodos?

15

Crediderim spreta Phoebum Peneide fronde

      Compsisse intonsas floris amore comas:

Immemor antiquae flammae Deus, immemor at non

      Saevitiae, atque fugae dura puella tuae.

Vana in amore fides, longi vertuntur amores,

20

      Vinceris ah Daphne flore relicta novo:

Nullus honos lauro posthac, rosa prima poetis

      Gloria, quae facili ducat ad astra via.

Cede puer male caute, tua flos perdite forma,

      Cede Amarante rosae, cede Hyacinthe rosae.

25

Cedite victrices lauri, tua tempora circum

      Necte triumphator, necte poeta rosis.

Certa fides, vati quis non bene credat amico?

      Hanc Romana suis nutriit Vrsa genis;

Vrsa duas inter clarum decus addita caelo,

30

      Cuius fit claro clarior ore polus.