1. ad Nigellam

Te mihi saepe olim memini iurasse Nigella,

      Per Paphiamque Deam, per Paphiumque Deum,

Nullo unquam nostros laesuram tempore amores

      Constanti fidei foedere perpetuae;

5

Nunquam vincla animi fracturam, solveret etsi

      Vincla tui in cineres corporis atra dies.

Iurasti, sed verba tuis vix lapsa labellis

      Huc illuc rapidi diripuere Noti.

Idcirco vereor poenas te falsa daturam,

10

      Laeduntur laesa numina spreta fide.

Perfidiae haec poena est mutata mente puellis,

      Mutari ut videant ora fidemque simul;

Vt compti parvo canescant tempore crines,

      Vtque ligustra cadant, diffugiantque rosae:

15

Quin et torpentem linguam, rictusque supinos,

      Mirenturque atras fronte, genisque notas,

Et modo quae mendax peccavit dextera, eandem

      Devinctam inspectent ariditate nova.

Tam dirum iurare nefas, et fallere Divos,

20

      In primis numen sancta Erycina tuum.

Idque est quod doleo, misero quid fiet amanti

      Purpureus niveo si cadet ore nitor,

Si caligantes cernam mea sidera ocellos,

      Si videam canas aurea vincla comas?

25

Ah potius nox atra tegat mea lumina, quin et

      Rumpite Dii vitae dulcia fila meae,

Quam bona tot spectem parva mutarier hora,

      Quam pereant nostri semina cara mali.

In me unum exercete iras, haud digna puella est,

30

      Cui cadat ante suum candida forma diem,

Quae iam turpis anus primis spernatur in annis,

      Cui fugiat nitidi luminis omne decus.

Ipse vel expendam sceleris poenam, ipse piabo

      Quicquid dira volunt solvere facta ream.

35

Impune huic liceat iurare, et fallere: mallem,

      Quam vel pauxillum moereat illa, mori.

Parce Venus, te ipsam laedes, si laedere tentas

      Quae laesit numen falsa Nigella tuum.