4.

Desine venantem toties te credere sylvis:

      Sylva quoque insidiis non caret ipsa suis.

Desine vita novo miserum torquere periclo:

      Si vivam, fies carmine nota meo.

5

Rapta Elis ah nuper nocuit formosa videri,

      Heu nocitura nimis dona beata Deum.

Namque vagas linquens comites, dum se tulit ultra,

      Optatam vitrei quaerit, et amnis aquam,

Vicinosque petit saltus, sylvasque virentes,

10

      Saltibus, et sylvis plurimus ardor erat,

Luciduli fontis quaesitam repperit undam,

      Quae leviter circum gramina picta salit:

Dumque stupet, speculoque imi se prospicit amnis,

      Fons calet, et blando murmure flagrat aqua.

15

Ast ubi tentat eam haurire, et iam brachia tendit,

      Brachia tendentem nescio quis retinet.

Tum Nympha incassum socias compellat, at una

      Eriphyla accurrit: cara Elis Eriphylae.

Vna adit: at postquam circum nemus omne pererrat,

20

      Nec datur hanc usquam cernere, clamat Elin,

Clamat Elin, nemus omne et Elin, vallesque supinae

      Dant Elin, ingeminat fons Elin, antra et Elin.

At si furta parum haec terrent, succurrat Adonis,

      Et madidus multo sanguine dirus aper:

25

Dum ferit ille feras, nemorosaque lustra recursat,

      Fata sibi, et Veneri quot peperit lacrymas?

Audeat haec fortis venator comminus, uni

      Sat tibi sit vigilem fallere posse gruem.

Sat tibi ferre humeris calamos, contextaque lina:

30

      Non bene cum tenera copula dura manu.

Interea quaecunque tuo fera concidet ictu,

      Non cadet, at vivet quae tibi caesa cadet.