225. ad Iulium Stupham

Ergo et te, Iule, nostri mos improbus aevi

      Vicerit et recto consilio abstulerit?

Ergo tot, ac tales tam pulchro e germine flores

      Nullis productis fructibus aruerint?

5

Nec quicquam nostri monitus, praeceptaque nostra

      Totque preces tanto profuerint studio.

Sic quandoque suo volitantes flamine cymbas

      Vis venti in Syrteis egit et in scopulos,

Sic etiam lucem tranquillo mane serenam

10

      Foedavit, subitis imbribus eluvies.

Sic, heu, sic quondam formosi ruris honores

      Cadit horrisonans nimbus et abripuit

Me dolor et luctus si sic perrexerit, at te

      Maxima damna manent perpetuusque pudor.