3. ad Hannibalem Carum

Etsi te nostro tristari, Care, dolore,

      Pro magno inter nos mutuo amore scio,

Vis tamen et morbi, et cordis labor intimus urgent,

      Vt tecum extremo hoc tempore pauca quaerar.

5

Certe ego, uti nolim, sic non cohorreo mortem,

      Sed mortis lentum tabificumque genus.

Et quamquam primo rapiar sub flore iuventae,

      Non tamen idcirco plus perire dolet,

Vix dum septenos quater est traducta per annos

10

      Vita mihi nullo non labefacta malo.

An memorem, ut caros dulci cum fratre parentes

      Extulerim parvo tempore paene puer?

Vtque etiam occiderit vitae pars maxima nostrae

      Iulius humana conditione deus?

15

Mox etiam meminisse potes, decessit et alter

      Iulius, Vrbini fama, decusque sui.

An memorem Martellum etiam, Pardumque secutum

      Vsque per Elisias Astyanacta domos?

Foelices animae quae nunc florentibus arvis

20

      Antiquos laetae vivitis inter avos,

Et modo divinas per mollia prata choreas

      Ducitis incomptas inter Amadryadas,

Et modo iucundos prostrate in gramine somnos

      Carpitis ad murmur lene cadentis aquae!

25

Cum tamen interea fatis ingentibus ipse

      Nec vita possum nec bene morte frui,

Inter utramque diu conflictans, iam neque letum

      Sperare, aut vitae consuluisse queo.

Me miserum, fatique mali treis amplius annos

30

      Heu iaceo nulla restituendus ope!

Quod si non alia formidine deterrerer,

      Maior et urgeret pectora nostra metus

Tot gravibus curis finem daret una, brevisque

      Quaeque potest eadem solvere cuncta vita.

35

Foelices qui non venere in luminis auras,

      Abstulit aut siquos et tulit una dies!

Non ego tam multis affligerer, undique curis

      Versaret nec me tantus ubique dolor,

Quem tamen ut patiar moderate et pectore iusto,

40

      Ille rogat, qui mi cuncta iubere potest.

Ipse rogat Laurus, Lauro quis deneget unquam?

      Quo melius, quo nil gratius esse potest?

Vivam, igitur, si vita potest tam triste vocari

      Supplicium, quamvis morte magis miserum.

45

Teque mihi ante oculos ponam quem pectore gesto,

      Care mihi atque oculis carior atque anima,

Praesertim cum longa, nec infelicia prorsus

      Tempora dent viridi sydera canitie,

Quod si etiam vitae decurso lumine nobis

50

      Instat iam summa meta suprema die.

Te, quaeso, o Laurumque mei servetis amorem,

      Quos etiam Elysiis vallibus umbra colam.

Hoc precor, hoc tantum verbis unum omnibus opto,

      Non moritur cuius vita duplex superest.