48. ad Bartholomaeum Cavalcantem

Magna pars animae meae, benignus

Tibi vivere ad ultimam senectam

Sic donet Deus, ut perire dulci

Tuo Flaminio magis molestum

5

Erat ob nimium tuum dolorem,

Quam dulcedine vitae. Et esse mortis

Caeco a limine restitutum ad alma

Solis lumina, id est mihi suave

In primis tui amore, luce cara

10

Cui sum carior. Haec, amice rerum

Iucundissime, veri amoris expers

Verba dixerit esse blandientis:

At tu nil mage credis esse verum,

Omnes qui superas amore amantes.