17. ad Ludovicum Beccatellum

Ne vivam, bone LVDOVICE, ni me

Et mei miseret tuique; nam quis

Deus, vel mala sors utrumque semper

Captivum tenet Vrbis in tumultu?

5

Si nos ambitio, pecuniaeve

Augendae premeret sitis, tacerem:

Sed cum divitiis honoribusque

Magnis otia praeferamus, ah cur

Romam praeferimus meo Lavino,

10

Albinoque tuo? O venusti agelli

Musarum domus, et quies laborum

Tam longe mihi vita num manebit,

Vt meos satiare possim ocellos

Vestro dulci, et amabili decore?

15

O tandem placida, et beata rura,

Nos carum accipite in sinum, nec ulla

Vis avellere possit. Hic et haedo,

Et pomis, oleaque, pensilique

Vva nos alite, et simul supremum

20

Tempus venerit, ossa sub virenti

Lauru condite, qua fugit per herbas

Suavem rivulus excitans susurrum.