35. ad Nicolaum Ormanetum

Quid, o candide amice, semper ista

Iuvat vivere in Vrbe, cursitando

Nunc per limina principum superba,

Nunc subsellia iudicum terendo?

5

ORMANETE, fugit levis iuventa

Ventis ocyor, et subit senectus

Curva, quam sequitur ferox tenebris

Mors operta; nec illius furorem

Arcet nobilium favor: clientem, et

10

Patronum rapit illa. Amice, quaeso,

Vive, dum licet, otioque dulci

Ruris elue amara civitatis.

Si gustare mei semel quietem

Agelli potes, et periclitari

15

Quam sit suave tumultuosa ab Vrbe

Semotum sibi vivere, otiosa

Numquam sit mihi vita, ni potentum

Fortunasque, domosque, gratiamque

Arbitrabere vix pili aestimandas.

20

Tunc dices: Nihil est profecto mirum,

Meus Flaminius quod esse laetus

Fortuna exigua, brevique censu

Audet, nil populi leves honores

Curans, nil rutilos Midarum acervos.