1. ad Alexandrum Farnesium cardinalem

FARNESI, pater omnium leporum,

Hos tibi lepidissimos poetas

Dono, tempora quos tulere nostra,

Fortunata nimis, nimis beata

5

Nostra tempora, quae suos Catullos,

Tibullos, et Horatios, suosque

Marones genuere. Quis putasset,

Post tot saecula tam tenebricosa,

Et tot Ausoniae graves ruinas,

10

Tanta lumina tempore uno in una

Tam brevi regione Transpadana

Oriri potuisse? quae vel ipsa

Sola, barbarie queant fugata

Suum reddere literis Latinis

15

Splendorem, veteremque dignitatem.

Salvete, o decus, o perennis aevi

Nostri gloria, candidi poetae,

Quos novem in tenero suo sorores

Nutrivere sinu, suoque digna

20

Choro Castalio loqui dedere.

Vos, et carmina vestra sempiterno

Vrbes Italiae colent honore.

Vos et Gallus, Iberque bellicosus,

Et Germania docta, Sarmataeque

25

Mirabuntur, et ultimi Britanni;

Erit dum Latiis honor Camoenis.

Quin ultra Oceanum, alteroque in orbe

Vos discent populi, quibus redit lux

Aurora exoriente, cum nigrescit

30

Aer iam tenebris sub axe nostro;

Nam (mirabile dictu!) in iis quoque oris

Nunc linguae studium viget Latinae.

At tu, floscule Romuli nepotum,

Quem Phoebus pater, et Minerva doctis

35

Certatim artibus expolire gaudent,

ALEXANDER, habe tibi hunc libellum

Venustum, lepidum; tuasque laudes,

Istis quae celebrantur a poetis,

Aeternas fore scito; nam manebit

40

Aeterno aureolus libellus aevo.