42. ad Rodulphum Pium cardinalem
de morte Constantini fratris

Iam modum figas nimio dolori,

Magne RODVLPHE, et pueri quietam

Desinas umbram miseris querelis

Sollicitare.

5

Occidit frater tibi iure dulci

Carior vita; tamen ille iustis

Non reviviscet lacrimis. Nec ipsa

Parca movetur

Questibus; nec te pietas iuvabit

10

Hic tua. Obscuras potuit deorum

Manium sedes penetrare quondam

Thracius Orpheus,

Visus et blandae citharae canoris

Vocibus saevas Furias movere,

15

Coniugem caram superas ad auras

Ducere tendens.

Paene iam lucem miser hauriebat;

Ditis impulsu stetit, et sequentem

Respicit: retro fugit illa venti

20

Ocyor alis.

Hanc Charon putri revehit phaselo,

At procul ripa minitans, maritum

Arcet incassum repetentem avari

Munera Ditis.

25

Scilicet leges superum refigat

Nemo; mortalis pereat necesse est:

Vt libet, vitam pater ipse divum

Donat, et aufert.

Mors rapit cunis cita vagientem:

30

Flore sub primo cadit alter aevi:

Hic nimis vivax queritur caducae

Damna senectae.

Sic Iovi magno placitum. Quid ergo

Nitimur contra? miserique semper

35

Vivimus? quanto satius, libenter

Ferre quod aequa

Mente ni suffers, tamen est ferendum!

Quo reluctantes trahere obstinata

Vis solet stultos, sapienter ipsi

40

Ibimus ultro.