35. Catella ad Reginaldum Polum

Cur me, POLE, tua venire ad urbem

Lectica prohibes? tuae quid, oro,

Summae participem benignitatis

Esse non pateris? Canes bonorum

5

Heroum comites fuere semper;

Et caelum Canis incolit supremum

Inter sidera; nec polus, beata

Sedes caelicolum, suam Catellam

Dedignatur habere secum: at ipsa

10

Sum despecta tibi, nec unum apud te

Angulum valeo impetrare. Verum,

Si nostram vacet aestimare formam,

Non indigna tuo favore credar.

Est pilus mihi lucidus, venustae

15

Pendent auriculae. Nigris ocellis,

Et caudae placeo iubis comatae.

Nec sum corpore vasta, nec figura

Tam brevi, ut videar puellularum

Comes dignior esse, quam virorum.

20

Nec turpi scabie laboro; nec sunt

Invisi pulices mihi molesti.

Nec sum prorsus inutilis futura,

Si lassam recreas, vehisque tecum;

Nam pedes tibi suaviter fovebo,

25

Qui iam frigoribus rigent acutis.

Nec vero timeas, luto referta

Quod via assidue ambularim; amicus,

Et cliens tuus optimus, Morilla

Me suis manibus pie, ac benigne

30

Puro flumine ter quaterque lavit,

Et munda dedit esse mundiorem

Sponsa, quam bona mater ad maritum

Vult deducere nuptiis paratis.

Quod si non satis haec videntur esse

35

Ad flectendum animum tuum; catelli,

(Ah nimis miseri mei catelli!)

Te, precor, moveant, tenella pleno

Quos gestans utero, pedes movere

Vix queo amplius: et tamen necesse est,

40

Milliaria singulis diebus

Multa conficiam misella, ni te

Volo linquere. Sed prius vel istis

Optem filiolis meis sepulcrum

Fiant viscera matris; ipsa praeda

45

Optarim prius esse vel luporum,

Quam te, maxime POLE, derelinquam.