94. ad Phoebum pro Manino aegrotante elegia VI
Quae fortuna tuum potuit violare poetam,
Phoebe, cui dederas plectra lyramque manu?
Perfidus ille fuit certe spretorque deorum
Tam sacrum vatem laedere qui potuit.
5
Ille Dionaei rabiem cantabat Amoris,
Saepius et Veneris lusit adulteria,
Vt fuerit quondam forti commixta Gradivo
Et deprehensa sui coniugis ingenio.
Hic quoque Dictaeo iunxit Minoida tauro
10
Et cecinit magni dulcia furta Iovis.
Te quoque Cirrhaea cecinit sub rupe iacentem
Musarum doctis carmina ferre choris.
At nunc infesto percussus vulnere membra
Heu iacet et moesto pallidus ore gemit.
15
Quare cum tibi sit medicina inventa salutis
Auxilium vati fer, rogo, Phoebe, tuo.
Tu vero, tanti percussor stulte poetae,
Ante diem saevo saucius ense cadas
Vt meritas tanto solvas pro crimine poenas:
20
Haec est delicto congrua poena tuo.