52. ad Silviam elegia III

Ecquis adhuc tibi restat amor? Num pristina sentis

      Spicula quae misero fixit utrique deus?

O utinam te non aliis percusserit armis

      Qui quondam Phrygio lusit in Ascanio,

5

Sed faciat nostris te tantum haerere medullis

      Et non externa quaerere in urbe virum!

Hoc mihi da longi precium, mea vita, laboris

      Vt possim tanto solus amore frui.

Non ego Pactoli splendentia littora quaero,

10

      Non Hermion cupio aut flumina fulva Tagi.

Mi tantum liceat tecum requiescere lecto

      Inque tuo gratum iungere opus thalamo.

Quae si felices concedent gaudia Parcae

      Ipse dabo aligero praemia quanta deo;

15

Tunc mea Iulaeas notescet fama per urbes

      Praeque alios felix dicar amator ego.

O qui tum nostro manabunt pectore versus!

      Carmina quae Aoniis, Phoebe, sacrabo choris!

Olli Daphnaea praecingam tempora lauro

20

      Et vincam Andini nobile vatis opus

Et mea Turricolae laudabunt carmina nymphae

      Et quas montanis Cormus alit pluviis.

Nec poterunt Fauni praeconia tanta tacere,

      Nec Satyri arboreis turba datura comis,

25

Sed nostram hinc querulis extollent vocibus artem,

      Inde tuum scribent nomen in arboribus,

Et sic ante alios super astra feremur utrique

      Dummodo nostra colas carmina meque diu.

At te ignota tenet montosis Feltria terris,

30

      Silvia: num rursus Iulia tecta petes?

O Vtini nostrique memor, num te ulla fatigat

      Cura mei? An priscus, Silvia, vivit amor?

Quam vereor ne te fallaci ludat amore

      Quisquis in externa pabula carpit humo!

35

Mox velut Aesonides invisam Colchida linquat

      Aut thalamum Alcides, Deianira, tuum,

Vt Paris Idaeae conubia pacta puellae

      Pectus Amyclaeo fixus amans calamo.

Vos etenim, stultae, siquando amentia carpit

40

      Gaudetis vario fallere Marte viros

Et nunc externo vincitis colla capistro

      Et nunc in patrium quaeritis ire genus.

Tu vero ardenti cave sis adversa poetae

      Neve alium quaeras qui tibi iungat opus;

45

Quin sequere Argivae memoranda exempla puellae

      Quae fuit Aeolio gloria tanta duci.

Ille sub Iliacis lassabat proelia muris

      Et celeres cursu sollicitabat equos;

Illum Tydides quavis comitatus euntem est

50

      Ac semper cautis iuvit in officiis.

Forte cavernoso telluris tramite ducti

      Palladium valida corripuere manu;

Mox cecidit traxitque iugis avulsa ruinam

      Condita Phoebea Troia superba lyra.

55

Hinc Danai proceres patrios rediere penates

      Et spolia Argolicis parta tulere deis;

Ast Ithacum simulac tetigerunt aequora puppes

      Turbida Dulichiis finibus egit hiems

Perque procellosas fatis mandantibus undas

60

      Vexit et in toto dispulit Oceano.

Interea coniunx, Argivi fama pudoris,

      Mille petita fuit Penelopea Procis;

Illa tamen, nondum dilecti oblita mariti,

      Agmina non notis reppulit insidiis

65

Et sic Aeolidi castos servavit amores,

      Donec eum ad patrios duceret unda lares.

Quin etiam postquam vitam spiravit in auras

      Saucius ignaro pectora Telegono,

Non alios voluit ferre Icariotis amores,

70

      Subdere non alii colla pudica viro.

Tu quoque sic, mea vita, face et concordia serva

      Foedera quis geminos iunxit iniquus Amor:

Non alii siquidem cupio servire puellae

      Sive superstes ero, seu cinis ater ero.

75

Non me Rampillae poterit corrumpere forma,

      Non Ariadna vagis grata cupidinibus:

Te sequar atque tua intrepidus mandata facessam

      Et quocumque petes pone comes veniam.

At tu, si nostros optas sedare furores,

80

      Quamprimum externi moenia linque soli

Et pete magnanimi sortita palatia nomen

      Caesaris, Hunneae surgit ubi arcis apex.

Hic ambo dulci miscebimus oscula risu

      Et dabimus Paphiae pectora iuncta deae

85

Et sic lascivo ludebimus tramite, donec

      Mors aderit caecis fulta caput tenebris.