Francesco Maria Molza elegiae 1, 10

Testo base di riferimento: M. Scorsone, Rossana Sodano, 1999

Cura dell'edizione digitale: Daniela Marrone


10. ad Lycorim

Ergo ego, qui teneris tantum sim lusibus aptus,

      Te sine longuinquas cogor inire vias?

Attamen abscessu pallescere desine nostro,

      Vllaque perfidiae damna timere meae.

5

O pereat quisquis dominae, mea cura, Lycori,

      Disiunctus potuit non meminisse suae!

Hunc potui, mea vita, tibi exemisse timorem,

      In nostrum haeserunt cum modo tela latus.

Pallueram, totoque color diffugerat ore,

10

      Visaque erant diris pectora hiare modis,

Te tamen ingeminans unam iam frigida lingua,

      Vnam qua poterat voce rogabat adhuc.

Tantum non pigros latices, et flumina adibam

      Lurida, qua manes subvehit unda pios.

15

Ipsa oculis suberas non secius, ipsa medullis

      Haerebas nostri funeris una comes.

Et quem iam fuerat flamma absumptura suprema,

      Vrebat splendor me tamen ille tuus;

Vrebant roseaeque comae, roseaeque papillae,

20

      Et qui me rosei surpuerant digiti.

Occurris tum nuda sinum, scissoque capillo,

      Et votis oneras aethera flebilibus;

Nec mora, semianimem niveis complexa lacertis,

      Talia cum multo dicta dolore refers:

25

"Siccine fatales sine me compleveris annos,

      O nimium indigna Molsa perempte manu?

Molsa meae quondam columen, spesque unica vitae:

      Scilicet haec de te vota relicta mihi.

Me quoque transadigit quae te manus impia ferro,

30

      Clausaque sunt fato lumina nostra pari".

Hic tibi mox animae caeci patuere recessus

      Et mea lustrasti viscera luminibus.

Ecquid te in nostro mirata es corde tenentem

      Imperia, et penitis te dare iura locis?

35

Infixum stridebat adhuc sub pectore vulnus,

      Nam latus hoc fuerat nil nisi vulnus hians.

Qui tibi non aditus, quae non patuere latebrae?

      Qui tibi se sensus occuluere mei?

Parce igitur nostro frustra diffidere amori

40

      Et me non firma saepe vocare fide.

Ipsa prius versis properabunt flumina lymphis,

      Destituentque suas lucida signa vices,

Atque hyeme in media flavas teret area messes,

      Nullaque distincta tempora lege fluent,

45

Quam tua non supplex semper vestigia lustrem

      Meque tuis facibus non periisse iuvet.

Profuit interdum dulci caruisse puella,

      Intermissa magis commoda saepe iuvant;

Acrior ipsa instans urget, flammasque ministrat,

50

      Mutua cum renovat gaudia pulchra Venus.

Sic natos patriamque videt, carosque propinquos,

      Et veteres celebrat laetior usque lares,

Olim coeruleas audax qui spreverat undas

      Excurrens celeri per vada salsa rate.

55

Ergo insperanti coelo seu missus ab alto

      Obrepam, optatos corripiamque sinus,

Osculaque in roseis linquam signata labellis,

      Foenore quae largo grata repende mihi.

Quam me tunc reducem cupidis spectabis ocellis,

60

      Quam longas nolles non prius isse vias,

Tantum aliena, precor, nostro vestigia lecto

      Sint procul, et nobis mutuus amet amor.