7.

Puniceis quod silva rubens haud aspera pomis

      Exuberat viridi picta colore coma,

Quodque hominum nullo surgit laetissima cultu,

      Et sibi non parvo est, et Dominae decori.

5

Desine mirari, tali se vimina iactant

      Tutela, et certo numine firma vigent.

Illius est quicquid ramos obstendit olentes;

      Tantus caelesti venit ab ore nitor.

Non hos demulcent satus Zephiritides aurae,

10

      Non matutinis educat imber aquis.

Non pater Autumnus posuit, non aethere ab alto

      Firmavit solis ignea vis rapidi;

Sed nos dum tenerum incedens arridet ocellis,

      Et molli attactu culta Camilla fovet.

15

Plus illa excoluit nostra haec plantaria terra,

      Et tantam in speciem surgere posse dedit.

Aspice diducto qua rimula calle cucurrit,

      Et rupto inclusas cortice prodit opes.

Vt nulla his nostris praelucet purpura gemmis,

20

      Nec rosa cum minio sparsa decente micat;

Quaque instans tenues iam messis hiulcat amictus,

      Atque urgens tunicas dividit ante leves.

Nimirum erecta in teneris corallia labris

      Effinxisse ingens haec quoque cura fuit.

25

Scilicet et rarum nos duximus inde colorem,

      Vnde suas etiam mater, amorque faces.

Quisquis ades, Dominae haec referas mandata, precamur,

      Quae secum nostra est saepe locuta coma.

Vt primos illi ruris properamus honores,

30

      Sic norit laetos anticipare dies.