2. ad Albertum Lolium
Qui cupit, o Loli, felicem degere vitam,
Securus ruri transeat ille dies.
Rura voluptates praestant, grata otia vates
Sumunt, rure levi sibilat aura sono.
5
Et volucres querulas emittunt gutture voces,
Et passim in pratis pascitur omne pecus.
Foenora dant segetes, oneratis vina racemis
Pressa ferunt domino rura beata suo.
Rura levant curas tristes, placidamque quietem,
10
Et molles somnos pacis amica ferunt.
Haec olim Heroas Curios habitasse, feruntque
Haec et Scipiadas, Fabriciosque graves.
Aurea Saturnum referentem saecla beatum
Fecerunt magnis rura habitata Deis.
15
Quidquid ad humanae respectat commoda vitae
Praebent rura, animi, corporis atque bonum.
Quodque magis, laudare bonum cum saecula civem
Vellent, laudabant tunc nisi ruricolam.
Fortis arator erat bello, fortissimus armis,
20
Et clypeo magnus, clarus et arte togae.
Non puduit veteres Romanos vertere terram,
Non durum curvo frangere dente solum.
Saepius et stiva ad fasces veniebat in urbem,
Pascebatque suas ipse Senator oves.
25
Nec fuit opprobrio sanctum degisse Senatum
In prato, atque humili tunc habitasse casa.
O fortunatos illos qui rura colebant,
O tunc felices qui coluere casas.
Nam vere vitam tunc agnovere beatam,
30
Ipse timor ferri tunc procul omnis erat.
Non enses, galeae, ferri non horrida massa
Tunc fuit, immitis nec faber ullus erat;
Sed ferro subigebat humum contentus arator,
Edoctus plaustro iungere colla boum.
35
Rura igitur quicunque colit, Clarissime Loli,
Delicias omnes hic habet, estque probus.
Hic pacem quaerit, qui rus colit; arva colenti
Curae absunt tristes, et procul invidia est.
Et sua discedens terris vestigia fixit
40
Iustitia in nivea ....... rura toga.
Rura igitur, Loli, laetus cole, sacra colentem
Te facient tandem rura, Deumque, vale.