1.

Aspice magna Ceres tibi quos semente peracta

      Ducimus agrestes, rustica turba, choros.

Tu face, ne nimio semen putrescat ab imbre,

      Neu sulcos rapido frigore rumpat hiems.

5

Neu sterilis surgat silva infelicis avenae,

      Et quaecumque bonis frugibus herba nocet;

Neu terrae prostrata animosi flatibus euri

      Decidat: aut densa grandine laesa seges;

Neu direpta avidae rapiant frumenta volucres,

10

      Monstrave, quae terrae plurima saepe ferunt.

Sed quae credidimus bene cultis semina campis,

      Vberius largo foenere reddat ager.

Sic erit. interea nivei carchesia lactis

      Fundite, et annoso mella liquata mero.

15

Terque satas circum, felix eat hostia, fruges,

      Caesaque mox sanctos corruat ante focos.

Nunc satis haec. post messem alii reddentur honores,

      Et sacras cingent spicea serta comas.