7. ad Lycorim

Ne tua ne mea mi cane carmina, cara Lycori:

      Mi vox ista avida haurit ab aure animam.

Et vela faciem: me me liquat ipsa videndo

      Et trahit intentis ex oculis animam.

5

Et mihi conde sinum: istis dum paro pressa papillis

      Basia, mi rapiunt ore ab anhelo animam.

Nec mi ostende manum: illa mihi potis est aperire

      Pectus et e medio vellere corde animam.

Et mi ostende aliquid: moribundo abit aegra mihi mens;

10

      Nil video, cum te, lux mea, non video.

Quid tamen optarim ostendi mihi? quid tibi in isto est

      Corpore, quo viso, non subito peream?

Tolle, precor, tunicam tantillum, et pascere ocellos

      In pede languentes me sine candidulo.

15

Sed quid ego optavi mihi? paulo ante iste tuus pes

      Me incessu tenero dimidium abstulerat.

Quod si tunc imis e vestibus exeruisset

      Vnum vel minimum forte aliqua digitum,

Linquere me cupide vidisses, me simul omnem

20

      Affusum dulci dulce mori digito.

Verum age iam cane, lux mea; iam mihi, lux mea, totam

      Te retege, atque omnes mi face delicias.

Nam si mors obeunda, inhians in te, mea, malim,

      Vita, mori, vita est quod mihi amabilius,

25

Quam tristis desiderio tabescere amati

      Corporis, unde miser sim et decuplo peream.