32o.
Pastor, ovile Dei venias pasture: famescit
Atque mori metuens pascas famis interioris
In languore fero, precor, en te sponsa relicta.
Vt meminisse potes, multis et flebilis annis
5
Sola fui, sponsos habui qui dedidicisse
Me visi, si vere pati ludibria, dampna
Infamesque dolos, absentia quos dedit Vrbi
Et micchi sola mei sponsi, tam noxia quod iam
Peioris se ferre status audaxque minaxque.
10
Mestitiam! Quid agam? Quis me solabitur? Ipsi
Cives consilium pacis patrieque relinquunt
Qui dominam mundi Romam perfecit amorem.
Vnus in Vrbe - dolens refero - de milibus haud est
Incola, nec vere de milibus advena. Sola
15
Noxia fecit eam vacuam domibusque caducam
Sponsi longa mei tam trux absentia, que me
Suspirare facit, cum me sic cerno relinqui,
Matrem cunctarum cathedrarum. Si mea tantum
Dampna forent, patienter ego quecunque tulissem.
20
Set graviter cruciant nunc oratoria Rome,
Namque vetustatis maior pars fessa labore
Iam ruit yma petens, et cetera bella minantur.