Ludovico Ariosto carmina, 17

Testo base di riferimento: M. Santoro, 1989

Cura dell'edizione digitale: Daniela Marrone


17. de Megilla

Illius timidis spes sit amoribus,

Qui formae comitem ferre superbiam,

Centenamque repulsam

Leni pectore quiverit;

5

Qui surdos tulerit tot querimoniis

Postes, dum glomerat trux Boreas nives,

Miraturque suam vim

Tantis vincier ignibus;

Qui rivalem animo viderit integro

10

Offensum, totiens limen amabile

Noctu praetereuntem,

Quod vel iurgia spreverit,

Iras, nequitias, instabilem fidem,

Et quicquid dominae saevities tulit.

15

Illum mater Amorum,

Mater blanda Cupidinum

Tandem audit, precibus victa diutinis,

Et finem trepidis luctibus imperat

Durae corda puellae

20

Divino insiliens pede,

Non oblita facis quam Cinareius

Excivit iuvenis, quam Phrygius prope

Idaeum Simoenta,

Quam Mars bellipotens pater.

25

Illi fert gremio pleno Amathuntia,

Lusus, illecebras, delitias, iocos,

Risus, quicquid et almo est

Regno dulce Cupidinum.

En me, quem lacrimis, quem miseris modis

30

Mersum ludibrio longum habuit puer,

Spretor divum hominumque,

En hac luce beat Venus.

O signanda dies non modo candida

Nota de veteri more Cydonio,

35

Sed sacro celebranda

Nobis iugiter annuo!

Lux, qua plena meis amplaque gaudia

Commuto lacrimis, quaque laboribus

Murus grande reporto!

40

O solatia suavia!

Fallorme? an placida somnus imagine

Ludit me, ut miseris questibus obviet?

An haec vera Magilla

Cuius detineor sinu?

45

Haec, haec vera mea est; nil modo fallimur,

Mi anceps anime: en sume cupita iam

Mellita oscula, sume

Expectata diu bona.