12. de Nicolao Areosto

Has vivens lacrimas, sed qui odio miser

Tristem vitam habeo, dono, pater, tibi,

Vitae sollicitis functe laboribus;

Has dono, pater optime,

5

Sincerae monimentum illius, illius

Quam noras pietatem, imperiis tuis

Sanctis a tenera huc usque puertia,

Cum semper fuerim obsequens.

Serum munus habe, seu liquidi aetheris

10

Cultor vana hominum nunc studia improbas,

Praeque, extra nebulas instabilis plagae

Tu te intelligis et vides;

Seu lucos steriles et nemus Elysi

Incedis vacuum, perque silentia

15

Iucundos comites quos prior abstulit

Hora agnoscis et osculo

Occurris tacito. Do, pater, ultimum

Munus, quod, Stygios si qua lacus volat

Ad vos fama, reor gratius affore,

20

Quam si quicquid opum ferant

Vel messes Arabum, vel Cilicum, tuo

Vssissem tumulo. Iam, genitor, vale,

Aeternumque vale. Has molliter imprimat

Tellus relliquias precor.