Antonio Tebaldeo carmina 27

Testo base di riferimento: S. Pasquazi, 1966

Cura dell'edizione digitale: M. Sartor; I. Tomei, 2022


D. Nicolaus Beatrici

 

Adriaci veniens spumosa per aequora ponti

      Appulsa est Venetis littera litoribus.

Dum titulum inspicimus, dum vincula solvimus, uda est

      Facta manus, liquida charta madebat aqua.

5

Tunc ego: Quid sibi vult umor quem, littera, servas?

      Sic ego, sic tristes reddidit illa sonos.

Ora Beatricis fletu manantia partem,

      Adriaci partem praebuit unda maris.

Namque ego dum miti veherer super aequora vento,

10

      Detinuit madido me Venus alma sinu.

Vix potui virides pelagi fugisse puellas:

      Iniecere avidas in mea membra manus.

Hic tacuit, questusque tuos mihi maesta legendos

      Obtulit, et tenera verba notata manu.

15

Non semel haec, non bis, sed terque quaterque cucurri,

      Inque meo semper pagina clausa sinu est.

Hanc me clara dies, me nox videt atra legentem,

      Hancque puto comites iam didicisse meos.

Quis tibi quis divum tam dulcia carmina dictat?

20

      Quis tua mellifluis temperat ora modis?

Talia non sumpto modulatur pectine Phoebus

      Carmina, nec Phoebi Calliopea soror.

Talia non Orpheus Solis cantabat in antris

      Cum traxit stupidas ad sua fila feras.

25

Dat calamum tibi doctus Amor, tibi verba ministrat,

      Scribentemque regit sedulus ille manum.

Talia Penelope si scripta dedisset Vlixi,

      Liquisset celeri Dorica castra fuga.

Si Phaedrae quondam facundia tanta fuisset,

30

      Hippolyti poterat vincere duriciem.

His Dido Aeneam verbis mentemque mariti

      Flexisset natis Colchis acerba suis.

Oenone Pariden, durum movisset amantem

      Quae sua Leucadia corpora mersit aqua.

35

Gnosis et infidi revocasset carbasa Thesei

      Cum stetit ignotis sola relicta locis.

Nec vitam laqueo finisset in arbore Phyllis,

      Tam dulci scribens si foret usa sono.

En ego qui fueram miseros oblitus amores,

40

      Carminibus rursus cogor amare tuis.

Extinctas iterum potuisti accendere flammas;

      Saeva recrudescunt vulnera, crescit amor.

Captasti verbis captum in certamine Martis:

      Hei mihi, quam capto plus tua vincla nocent!

45

Nunc mihi longa dies, nunc nox mihi longior, unam

      Te loquor, unam ardens visere te cupio.

Tu facis ut gravius fiat mihi carceris antrum,

      Vt studeam portae rumpere claustra facis.

Tu facis ut tergo pennas annectere quaeram

50

      Daedaleoque altas carpere more vias,

Custodisque manus auro corrumpere tentem,

      Vt demat clausis postibus ille seram.

Omnia tentamus, sed frustra haec omnia: surda

      Neglegit aure preces ianitor et pretium.

55

Inferni citius servitiem, squallida Ditis

      Limina sperarim flectere posse canem.

Quare age ne pigeat, quotiens pia templa salutas,

      Aeternos pro me curva rogare deos.

Tu potes has precibus solis infringere portas:

60

      Iuppiter oranti nil tibi, vita, neget.

Interea tenero de pectore pone dolorem:

      Dedecet immitis mollia membra dolor.

Me sine, qui duros Martis sequor usque labores,

      Solliciti totum ferre doloris onus.

65

Quid lacrimas? Non sum tanti, mea cara Beatrix,

      Vt tua sole magis lumina clara fleant.

Effice formosam veniens te cernere possim:

      Me miserum lacrimis candida forma perit.

Non est cur doleas, caeco si carcere claudor:

70

      Membra tenet, mentem non tenet ille meam.

Haec fugit, tecumque manet secura, nec hostis

      Saevus in hac quicquam iuris habere potest.

Scribere plura velim, calamo sed deficit umor,

      Scriptaque sunt lacrimis ultima verba mihi.

75

Vrget et ad finem niveae penuria chartae:

      Haec mihi suspecto barbara turba negat.

Quin et ne lacerent, quae sunt tibi scripta, pavesco,

      Inque tuas nequeant illa venire manus.

Sed mihi cuncta negent quamvis, non dextra quiescet,

80

      Si mihi nec lacrimae, nec liquor ater erit.

Ipse tibi tristis Philomenae more rescribam

      Dum, quam fecit amor, plaga cruore fluet.