12. Responsio Zotuli ad Coruinum.

Quid tibi cum nostra, uates Coruine, fenestra?

      Quid mea sollicitum te facit ista quies?

Non ego pellectam blando sermone puellam

      Obseruo, domini gaudia grata mei;

5

Non mihi si qua ferat cura est admittere turbam,

      Latratu uacuos usque fugare foras;

Nec mihi, feruentes fugio dum prouidus aestus,

      Sic placet in gelidis saepe sedere locis.

Longe aliud: natura cani dignoscere fido

10

      Annuit. Errorem disce, moleste, tuum.

Admiror uariosque senum iuuenumque labores,

      Sedula quid tandem turba Naonis agat.

Hic regit Actaeum pedibus uelocius orbem,

      Amphora cui facili redditur ampla luto;

15

Ille fatigatis Brontem Steropemque lacessit

      Ictibus et calidis cudit aena focis.

Dentibus hircinam cerdo protendere pellem

      Nititur, ut pariter calceus alter eat;

Assuit hic croceum roseo cum uellere pannum,

20

      Sutoris docta ueste nitente manu.

Hinc uenit arcanam totiens qui Caesaris aurem

      Consulit et trepidis dat bona uerba reis.

Inde alius dominum castri rurisque potentem

      Exuit atque alii sufficit inde uices.

25

Diuersas hominum uideam cum sparsa per artes

      Ingenia, est cunctis ars tamen una uiris:

Omnibus idem animus gratos sibi quaerere nummos,

      Omnis inexhaustas undique poscit opes.

Nullus adest priscae uirtutis cognitor, ulla

30

      Religio superos uix putat esse deos.

Nimirum ingenti congesta pecunia cura

      Est deus, humanas nunc regit ipsa uices.

Haec ego de patula prospecto, stulte, fenestra:

      Ingenium quondam contigit esse cani.