Giovanni Aurelio Augurelli sermonum libri 2, 10

Testo base di riferimento: M. Niero, 1986-87

Cura dell'edizione digitale: Ketty Peruch


10. ad Andream Trivisanum pontificem Feltriensem:
commendatio edendorum sermonum

Alterius quisquis natos sibi stirpis adoptat

Hos amat utque suos prudens alit, et tamen intra

Innatum propriae sobolis praeservat amorem.

At qui foecunda prolem de coniuge sumit,

5

Omnibus hanc miro praefert conamine rebus

Atque adeo interdum potiorem se putat ipso,

Negligat ut variae vitare pericula sortis.

Sic ego sermones tanquam mihi pignora mente

Eductos alitosque pari virtute paravi,

10

Pro quibus ut iam quid valeat fortuna necesse est

Experiar subeamque parens cum foetibus una

Iudicia exemplo mihi formidata vetusto.

Nanque ut difficili gliscit sub matre puella

Spectari iuvenum turmis incauta pavensque,

15

Sic nostri, haud iusta cauti formidine forsan,

Evolvi docto cupiunt lectore libelli.

Atqui alui hos intra sedati limina tecti

Et compsi monuique palam ne forte venirent

Incompti aut maculis contacti prorsus ab ullis.

20

Propterea aestatem iam nonam visere pergunt,

Ex quo non facili parvoque labore paratos

Admoneo assistens prope sedulus, et gravi hortor

Ne sibi tam placeant, quin recti iudicis ante

Explorent aures, quales qui Pallados arte,

25

Vt tu, vaniloquis purgatas sordibus explent.

Edendos tamen esse putant, cum tempore iusto

Perpessi fuerint moram limaeque laborem.

Quare age, iam bene diis pulchreque iuvantibus oram

Solvimus et parvae tendentes lintea cymbae

30

Ingredimur vastum zephyris spirantibus aequor.

Quod siqua in scopulos vel si vada caeca phaselus

Parvulus inciderit, nam passim multa vaganti

Offenduntur, opem tu protinus optime ferto,

Ingenuique bonique et docti fungere more.

35

Tecum aderunt etiam multi mihi forsitan, ut qui

Naturae eximiae doctrinam adiungere curant,

Iam docti atque boni venerandum nomen adepti.

Vnde rati quotiens nostrae spiraverit aura,

Illa graves totiens felix vitaverit aestus.

40

Haec tibi, frondosa cessans sub rupe, canebam

Montelli nympharum avido gaudentis amore,

Postquam Naiadum decus huc Bellona recessit

Subriguitque, Silim fugiens e fontibus amnem

Occultis, quibus hic longis ambagibus errat

45

Subter humum atque iterum sub lucem limpidus exit.

Nanque ferunt illam, simul ac est versa deorum

Nutibus in collem pro virginitate virentem,

Innumerum circa numerum venisse dearum.

Floribus huc redimita caput sertisque Napaea,

50

Glandifera Dryas huc incingens tempora quercu,

Et summo residens in vertice montis Oreas,

Nais item propter labentem proxima lympham,

Vna omnes vertere gradum, quibus addita venit

Fontibus atque antris gaudens et montibus Echo.

55

Sed nulla potiore agitant in parte faventes,

Quam qua frugiferis Marcelli in collibus errant

Observantque loci dominum, qui plurima cultu

Contulerit speciosa suo nec prodita tantum

Sponte pia telluris iners adamaverit, et quo

60

Iam Nymphis digno Nymphae sunt praeside dignae.