29. ad Hieronymum Bononium

Ride, Bononi, quaeso, si sapis, ride;

Nam rideo ego, ridere cui nefas esset,

Sentire si, quae vulgus assolet, vellem.

Mirere nec tu, si fidem mihi frangit

5

Qui stare promissis nequit, nec haerere

Diu suismet consonans potest dictis.

Istius esse hunc ordinis scias morem

Vt alterum ore, pectore alterum gestent,

Nec idem ut loquantur sentiantque idem curent,

10

Sed cuncta semper perfide his loqui par sit

Et facere, ut est genus hominum id quidem nequam

Quod iam Lycaon hic reliquit, excedens

Pio virorum versus in lupum coetu.

Ride ergo, et aeque rideant amici omne,

15

Sed risus hic mortalium petat casus

Curasque inanes exagitet, et irridens

Hoc, quicquid est, quod sic probamus insani,

Id omne mecum ducito nihil sanus.