24. prosopopeia Francisci Molini
apud Damascum obeuntis, ad sodales

Heu quam repente quamque acerbe vos petam

Tristi, sodales, nuntio,

Quos heu, parentes post meos, acri scio

Iri dolore concitum,

5

Cum rumor heu me tam brevi affectum gravis

Vobis ademptum perferet.

Quo cessit aegro robur et vigor mihi?

Flos quo iuventae elanguit?

Ego patria sic oppetam dulci procul?

10

Meisque prorsus omnibus?

O spes inanes, et leves quidem meas

Quocunque curas tempore!

Dum nanque agebam vos apud felix domi,

Me huc, vos relinquens, contuli.

15

Nunc vos requiro, vosque nunc sero miser

Frustraque conor alloqui.

Nihil ne penitus proderit nunc? Non opes,

Non forma, non genus mihi?

Vbi ille, qui iam moverat cunctos, decor

20

Cunctis refertur gratiis?

An non superna sic tenere numina

Saevire ne velint, potest?

Vel lege firma quod semel sancit Deus

Mortalis haud evaserit.