8. ad Andrionem Artusinum Ravennatem:
carmen ex solis iambis

Iambe, cede quam potes meus celer

Et alta regis ora scande fluminum:

Vbi vetusta fiet urbs tibi obviam,

Mei sodalis Andrionis optimi

5

Amoena dulcis et beata patria,

Ibi salute plurima prius pete

Eum, subinde nos valere dicito.

Requiret ille forsitan, quid egerim

Diu, vel an quod actitem frequens opus.

10

At ipse sorte me referto vivere

Mihi benigna quam dedere sydera,

Vel aequa mens paravit, ut nimis nihil

Velim, satisque subministret usui

Brevis scatente fontis ore copia.

15

Et ut Camoena succinit modos mihi

Quibus videtur admovere seriis

Volens iocosa, nec minus lubens statim

Amarulenta temperare dulcibus.

Mihique vita, quae solebat, ut sedet

20

Modesta semper, omnibus iocis tamen

Referta, ni quod absumus cupidine

Procul, petebat aegra qui levis mihi

Frequente corda, nec gravi diu, face.

Sed haec locutus ante, quaere postmodum

25

Quid is lucretur usque cum negociis

Quae honesta et aequa plurima, ut virum decet,

Agit frequenter, et subinde splendidum

Sibi reique publicae decus parit;

Itemque prole cum sua ut valet pater

30

Domusque ut omnis. Interim ne litteras

Situ perire squallidas putri sinit.

At ille mente concitus tamen deum

Suis honusta saepe multa gratiis

Dabat favente Gratiis Apolline.