5. ad Vincentium Quirinum patricium Venetum:
vellus aureum

Ovem relicto pastor educens grege

Alcon sub antro collocat

Illicque solam sedulus sectis alit

Herbis et haustis fontibus.

5

Nusquam vagari nanque sub divo sinit,

Septo sed arcto continet,

Candente donec quae nitebat vellere

Atro colore obducitur:

Dehinc et virenti cerulove saepius

10

Nec non rubore spargitur.

Tandem, priore restituta tegmini,

Albere rursus incipit

Sensimque tantum prodit, ut spectantibus

Visus acumen auferat.

15

Tum pastor illi subministrat largius

Quaesita passim pabula,

At ipsa, quod mox omnibus mirum foret

Quicunque propter incolunt

Silis fluenta, protinus pingui satur

20

Laeti sagina graminis

Insigne mutat tergus, ac illi undique

Vellus renidet aureum.

Auroque dentes, et pusilla cornua,

Parvaeque fulgent ungulae.

25

Surrepta demum nobilis fato pecus

Spirans et aurum concidit.

At laetus Alcon divitis pondus gregis

Domum referre nititur

Festumque pastor aurifex agit diem

30

Habetque divis gratias.

Meram, Quirine, luseramus fabulam

Hanc, quam tibi nunc mittimus.

Sunt qui subesse non nihil tamen putent,

Quod fors nec ipse attenderim,

35

Hinc illae ineptae fictiones saepius

Et longa commentaria.

Supersedeto tu, nec, ut rerum omnium

Scrutator es gravissimus,

Hic e tenuibus erui quicquam velis,

40

Quod nec subest reconditum.

Non nulla priscis excidisse vatibus

Ferunt furore percitis

Ac esse paucis illa vere cognita,

Abstrusa nanque permanent,

45

Educat ipsa ni quis e penetralibus

Reddatque aperta posteris.

Quae vix probarim: tam potest antiquitas

Quam nos fidem verbis damus.

At excitari dixerim vates tamen

50

Ferrique mentis impetu,

Id vel movente intrinsecus causa, vel id

Coelo favente prodeat.